Pasio-dantza bat, bere zentzurik garbiena errepikapenean eta katarsian aurkitzen duena: akiduraraino dantzatzea, azken arnasaraino zaunka egitea, hil arte bizitzea.

Garaikidetasunak ahulenak astintzen ditu, moldakaitzak baztertzen ditu, eta matxinadaren edo otzantasuna aukeratu ezinik dabil. Piezak erresistentzia-egoera bat bilatzen du; aurkitzen diren txakurrak, poza eta mina partekatzen dituztenak, erortzen eta altxatzen direnak, dantzatzen direnak, maitasunaren bidez matxinatzen direnak, beren bizitzen zentzua aurkitzeko.

Una danza pasional que encuentra su sentido más puro en la repetición y la catarsis: bailar hasta la extenuación, ladrar hasta el último aliento, vivir hasta desfallecer.

La contemporaneidad azota a los más vulnerables, margina a los inadaptados debatiéndose entre la rebelión y la docilidad. La pieza busca un estado de resistencia; perros que se encuentran, que comparten alegría y dolor, que caen y se levantan, que bailan, que se rebelan a través del amor, para encontrar el sentido de sus vidas.